Rozdział 15

Rozdział 15

- Tak u nas wszystko w porządku. Już wiadomo, kiedy Sasuke będzie zeznawał?

- Tak. Za tydzień. Zostanie do was wysłany jeden z sędziów. Będzie to wideokonferencja. Tak będzie bezpieczniej.

- Rozumiem. Dzięki Kakashi. A powiedz mi jeszcze, co u Itachiego? Sasuke nie da mi spokoju.

- Na razie siedzi zamknięty w areszcie. Sam to zaproponował, chociaż nie misi być zamknięty. Pilnują go moi najbardziej zaufaniu ludzi, a także ja.

- A wiadomo coś na temat Peina?

- Niestety nie. I to mnie bardzo niepokoi. Jakby zapadł się pod ziemię. Naruto uważajcie na siebie.

- Dobrze. Niedługo się odezwę i przekaże ci szczegóły spotkania z sędzią. Do usłyszenia.

- Rozmawiałeś z Kakashim? – zapytał Sasuke wychodząc z łazienki.

- Tak. Za tydzień będziesz zeznawał.

- No czas najwyższy. Od 3 tygodni zmieniamy tylko miejsce zamieszkania. Chciałbym żeby to już się skończyło. – zaczął wycierać ręcznikiem głowę. – Chciałbym już wrócić do domu. – dodał smutno.

- Jeszcze trochę i to się skończy. – przyciągnął nastolatka do siebie.

Złożył na jego ustach czuły pocałunek. Sasuke usiadł okrakiem na jego kolanach, przez co ręcznik, którym był owinięty, zsunął się z jego bioder.

- To powinno być zabronione. – wyszeptał Naruto kładąc dłonie na pośladkach chłopaka.

- Co takiego? – zapytał zbity z tropu.

- Wyglądać tak seksownie. – musnął nosem jego szyję.

- Naruto… - jęknął przytulając się jeszcze bardziej do torsu mężczyzny. – Zróbmy to dzisiaj.

- Nie. – blondyn odsunął go od siebie i wstał z łóżka. – Załóż coś na siebie, bo się przeziębisz.

- Zawsze to samo! Dlaczego nie chcesz się ze mną kochać?! – krzyknął z wyrzutem. – Zawsze kończy się na obciąganiu albo robieniu loda! Ja chcę czegoś więcej!

- Dosyć Sasuke! Miałeś na mnie nie naciskać! – wkurzył się blondyn.

- Dlaczego nie chcesz ze mną tego zrobić?! Naruto jak tak bardzo…

- Powiedziałem dosyć! Nie wracajmy do tego tematu.

- Nie pociągam cie, tak? Robisz to tylko z litość!

- Sasuke…

- Więc dlaczego? – podbiegł do niego i złapał za koszulę.

- Sasuke proszę cię. – chwycił za niego dłonie.

- To ja cię proszę. Tak bardzo pragnę twoje bliskości, że jest to aż nie do wytrzymania.

- Zrobimy to. Obiecuję. – dotknął jego policzków. – Ale jeszcze nie teraz. Może to zabrzmi głupio, ale chcę być w pełni świadomy, kiedy będziemy się kochać. Chcę poświęcić tobie 100% mojej uwagi. Teraz jest to niemożliwe. W tym momencie najważniejsze jest dla mnie chronienie ciebie.

- Naruto jesteś nieporwanym romantykiem. – uśmiechnął się do niego nastolatek i przytulił. – Bardzo cię kocham. Przepraszam.

- Nie przepraszaj. – pogłaskał go po głowie. – Też cię kocham. Jesteś dla mnie najważniejszy. – złożył na jego ustach namiętny pocałunek.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

- Ohayo Itachi! – przywitał się Kakashi.

- Ohayo! – uśmiechnął się lekko brunet i podszedł do krat. – Rozmawiałeś z Naruto? Co u mojego młodszego braciszka?

- Wszystko w porządku. Za tydzień będzie zeznawał. A ty jak się czujesz? Wiesz, że nie musisz siedzieć cały czas w areszcie. Jeśli chcesz możesz gdzieś wyjść, ale musi być z tobą policjant.

- Hmmmm. W sumie jest takie jedno miejsce, do którego chciałbym pójść. – zastanowił sie przez chwilę.

- No to chodźmy. Pójdę z tobą. – szarowłosy odtworzył drzwi od aresztu i uśmiechnął się szeroko.

- Dzięki.

~Godzinę później~

- Więc to tu chciałeś przyjść. – odezwał się Hatake, gdy stanęli obaj przed grobem.

- Tutaj leżą nasi rodzice. – powiedział cicho Itachi. Podszedł bliżej, włożył do kamiennego wazonu świeże kwiaty i zapalił dwa znicze. – Mamo, tato. Wybaczcie mi. Zawiodłem was. Miałem opiekować się Sasuke, a ściągnąłem na niego tylko kłopoty. Ale obiecuję wam, że już nigdy nie będzie cierpiał z mojego powodu. Zaopiekuję się nim tak, jak na starszego brata przystało. – wyszeptał, a następnie przeżegnał się.

Stał jeszcze dłuższą chwilę i patrzył smutno na nagrobek.

- Wszystko w porządku? – Kakashi położył dłoń na jego ramieniu.

- Tak. Dziękuję, że pozwoliłeś mi to przyjść. Nie byłem tu od 2 lat. Zaniedbałem zbyt wiele spraw, a najbardziej Sasuke. Ale na całe szczęście, że jeszcze mogę naprawić swoje błędy.

- Masz rację. Sasuke ci wybaczył. To jest już jeden krok do przodu. – uśmiechnął się detektyw. – Wracajmy.

- Hai.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

- Sasuke pospiesz się! – poganiał nastolatka. – Musimy już jechać!

- Hai, hai. – brunet wyszedł z łazienki ze szczoteczką do zębów w buzi.

Podał mężczyźnie swoją piżamę i ręcznik. Naruto zapakował wszystko starannie do walizki.

- Za 3 dni wszystko się skończy. – powiedział wesoło 17-latek. – Jak złożę zeznania…

- Cały czas będziesz w niebezpieczeństwie. Sasori będzie chciał się zemścić. Dopóki Pein nie zostanie złapany albo zabity.

- Wiem. – powiedział smutno, ale po chwili uśmiechnął się. – Ale na szczęście jesteś przy mnie, więc nie mam się o co martwić.

- Tak. Możesz być spokojny.

- Wszystko się w końcu ułoży. Itachi i ja nie będziemy musieli się ukrywać. Wiesz co Naruto? Bardzo się cieszę, że mu wybaczyłem.

- Też się cieszę. To w końcu twoja jedyna rodzina.

- Nie prawda. Ty też nią jesteś. – zaprotestował nastolatek.

- Ale więzów krwi nic nie zastąpi. – potargał czarną czuprynę. – No to co? Gotowy do drogi? – zapytał wesoło.

- Tak.

Wyszli z pokoju hotelowego. Poszli do recepcji zapłacić rachunek i oddać klucze. A potem wsiedli do samochodu i pojechali przed siebie.

- Dokąd teraz jedziemy? – zainteresował się chłopak.

- Do miejsca, w którym będziesz zeznawał. – odpowiedział bardzo poważnie. – Dałem Kakashiemu instrukcje jakie ma przekazać sędziemu, z którym mamy się spotkać.

- Jakie instrukcje? – zdziwił się Uchiha.

- Jak ma dojechać na miejsce spotkania. Jednak na wszelki wypadek ubierzesz kamizelkę kuloodporną.

- Hai. – westchnął głośno.

- Wiem co o tym myślisz. Postaraj się wytrzymać jeszcze trochę.

- Wiesz, tak sobie pomyślałem. Skoro ten cały Pein mnie ściga, to może by tak urządzić na niego zasadzkę. Ja bym był przy… - urwał, gdy samochód zatrzymał się nagle z piskiem opon.

- NIGDY! PRZENIGDY, NAWET NIE MYŚL O BYCIU PRZYNĘTĄ! TO JEST ZBYT DUŻE RYZYKO! ROZUMIESZ! – Naruto wydzierał się na chłopaka, a jego całe ciało trzęsło się z nerwów.

- Naruto przep…

- Gdyby coś ci się stało, nigdy bym sobie tego nie wybaczył. – wyszeptał i spojrzał na chłopaka. – Nigdy nie wspominaj o tym idiotycznym pomyśle.

- Hai. – westchnął. – Nie chciałem cię zdenerwować. Przepraszam.

- Eh… Już dobrze. To ja przepraszam. Nie powinienem się tak unosić. Ale gdy pomyślę, że coś mogłoby ci się stać, rozsadza mnie od środka. – zapalił silnik i po chwili jechali już dalej.

- Może zdradzisz mi wreszcie, gdzie jedziemy?

- Wracamy do Konohy, ale inną drogą. Pojedziemy na około.

- Do Konohy? – przestraszył się chłopak. – I kto tutaj ryzykuje, co?

- No cóż. Myślę, że Konoha jest ostatnim miejscem, w którym Pein mógłby cię szukać. Tylko idiota chowałby się przed płatnym mordercą w miejscu swojego zamieszkania.

- No właśnie. I-DIO-TA! – podkreślił nastolatek.

- Dlatego myślę, że na czas składania zeznań, będzie to najbardziej bezpieczne miejsce.

- Acha. Już rozumiem. Pein nie pomyśli, że mogę być w mieście i nie będzie mnie tam szukał. Ale co z moim bratem? Przecież on cały czas jest w Konoha.

- No właśnie. Nawet jeśli Pein jest teraz w Konoha, to jest bardziej skupiony na odnalezieniu Itachiego. Nie będzie podejrzewał, że możesz być w mieście.

- Czy ty przypadkiem nie używasz mojego brata jako przynęty? – zdenerwował się Sasuke.

- Raczej zmyłki.

- A to nie to samo? Przed chwilą wydzierałeś się na mnie za podobny pomysł. A co jeśli ten cały Pein myśli tak samo jak ty i tylko czeka aż wrócę do Konohy?

- O to już się nie martw. Nie pozwolę mu cię tknąć. Myśl tylko swoich zeznaniach. Najważniejsze teraz jest to, żeby Sasori został skazany.

- Hai. Prześpię się trochę.

Ułożył się wygodniej na siedzeniu, zamknął oczy i zasnął.

Po 2 godzinach obudził go dźwięk telefonu. Naruto zatrzymał samochód na poboczu i sięgnął po aparat. Wyszedł z samochodu. Sasuke obserwował uważnie blondyna, który nagle zaczął chodzić nerwowo w tę i z powrotem. Uzumaki spojrzał na nastolatka i po chwili odwrócił się do niego plecami. Bruneta niepokoiło to co zobaczył w jego oczach. Smutek, zdenerwowanie, ból, cierpienie, a także… Strach? Pokręcił głową.

- Nie to nie mógłby być strach. – pomyślał. – W taki razie co to było?

Naruto wsiadł do samochodu bez słowa i wpatrywał się gdzieś w dal. Nastolatek wiedział już, że coś się stało. Uzumaki potrafił nieźle ukrywać swoje emocje, lecz teraz nie był wstanie tego zrobić. Siedział, milczał i nawet nie spojrzał na Sasuke.

- Co się stało? – zapytał wreszcie nie mogąc znieś dłużej tej napiętej atmosfery.

- Sasuke… - urwał i spojrzał na ukochanego.

- Co się stało? I nie próbuj niczego przede mną ukrywać!

- Itachi nie żyje. – wyszeptał.